Το γράμμα μας Φύλλο 1 Ιούνιος 1974

ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΙ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΡΓΥΡΟΠΗΓΑΔΙΤΩΝ
– Ο ΠΑΠΑ ΛΑΖΑΡΟΣ

Του Προέδρου του Συνδέσμου μας Νίκου Γ. Κωνσταντινίδη

Το μικρό μας χωριουδάκι, το Αργυρό Πηγάδι, που κτίσθηκε στην ορεινή, τραχειά, βραχώδη και δύσβατο περιοχή της ορεινής Τριχωνίδος, έβγαλε και αυτό τους μεγάλους του, τους ήρωές του τού 21 και τις υποδειγματικές μορφές της μεταπελευθερωτικής εποχής που εγαλούχησαν γενεές…..
Για τις πρώτες θ’ ασχοληθούμε αργότερα, σε ειδικό τεύχος. Σήμερα σαν ευλαβικό μνημόσυνο προς αυτού τους δεύτερους από τη γενεά που ήδη άρχισε να φεύγει και σαν υπόμνηση προς τους νεότερους, για να γνωρίσουν, ν’ ακούσουν και να διατηρήσουν την παράδοση προς τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους, θ’ αναφερθούμε στις μεγάλες μορφές που πολλά προσέφεραν και στους Αργυροπηγαδίτες και στην κοινωνία της γύρω περιοχής, με πρώτο τον αλησμόνητο ιερέα που άφησε πραγματικά μεγάλη εποχή στο χωριό μας, την αγία μορφή του ΠΑΠΑ ΛΑΖΑΡΟΥ.
Ο Παπα Λάζαρος, λοιπόν παιδιά μου, κατά κόσμον ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ όταν ξεκινούσε από το σπιτάκι του να πάει στην εκκλησία, στον Άγιο Δημήτριο, και ήταν μεγάλη η απόσταση, διέσχιζε το χωριό ανεβαίνοντας τον κεντρικό, ας πούμε, δρόμο, σιγοψέλνοντας και ευλογών τους διερχομένους ή τους περιοίκους ενορίτες του…

Νάτος…. Τον βλέπω να ράζει κάτω στου Πριόβολου… Ψηλός, λιγνός και αέρινος ανεβαίνει. Έρχεται για τον ΑΗ ΔΗΜΗΤΡΗ, για τον εσπερινό… Σε λίγο φθάνει στα σπίτια τα δικά μας… βλέπουμε από κοντά, σπεύδουμε να ασπασθούμε το χεράκι του ευλαβικά και ενώ με τα διαπεραστικά, πίσω από τα γιαλάκια του μάτια μας κοιτά και μας χαμογελά μ’ ένα άγιο πραγματικά χαμόγελο, χωρίς να έχουμε ακούσει καν τη φωνή του μας έχει πει τόσα πολλά πάρα πολλά.
Ενέπνευσε αμέσως σε μικρούς και μεγάλους, που βρεθήκαμε εκεί, απεριόριστο σεβασμό και εμπιστοσύνη… για το μέλλον μας …για τη ζωή. Τον ακολουθήσαμε στην εκκλησία χωρίς να μας καλέσει, του συμπαρασταθήκαμε στην τέλεση του Εσπερινού σαν κάποια ανώτερη δύναμη να μας είπε: πηγαίνετε κοντά του, θα χαρεί η ψυχή σας, ακολουθήστε τον παντού και πιστέψατε τις νουθεσίες του, είναι ο Παπάς, ο μεγάλος Παπα ΛΑΖΑΡΟΣ.
Πράγματι, όταν πια ο Ήλιος έγερνε στο Χαλαμπρέζι κάτω από το μεγάλο, το θεόρατο πουρνάρι που ήταν κοντά στην Εκκλησία και δεν υπάρχει πια… μας έκανε το μάθημα, το θείο μάθημα..
Σ’ ένα από αυτά τα μαθήματα που ήταν πειστικότατα και αποφασιστικά για πολλούς, παίρνοντας αφορμή από κάποια συζήτηση για τη μικρή τότε εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, μας είπε σε έντονο και προστακτικό ύφος απευθυνόμενος προς ημάς τους νέους, τα παιδιά της εποχής εκείνης……
«Ακούτε, εσείς που είστε νέοι. Το χωριό εκκλησία έχει, καλή είναι, αρκεί να τη διαφυλάξουμε και κάθε Κυριακή ή Γιορτή να γεμίζει από πιστούς… Το χωριό μας έχει ανάγκη να μάθουν τα παιδιά του γράμματα, γιατί είναι ντροπή να έχουμε αγράμματους τόσους Έλληνες…. Το σχολείο παιδιά μου φωτίζει τους ανθρώπους και ανοίγει εκκλησίες. Εσείς θα μεγαλώσετε και τον ΑΗ ΔΗΜΗΤΡΗ…..»
Μήπως με τη βοήθεια του Θεού, έτσι δεν έγινε. Και η εκκλησία μεγάλωσε και τόσα άλλα έργα έγιναν από τα παιδιά εκείνα……
Η μεγάλη αγάπη για την Πατρίδα μας , για την εκκλησία μας, για το χωριό μας, για την οικογένειά μας, για τους συγχωριανούς μας, πράγματα και γεγονότα που τα διαπιστώνετε εσείς οι νεότεροι, είναι αποτελέσματα της διδασκαλίας που μας έκαμαν οι πρόγονοί μας και μεταξύ αυτών την πρώτη θέση έχει ο ΠΑΠΑ ΛΑΖΑΡΟΣ.
Γνώριζε ο Παπα Λάζαρος να επαινεί τα ορθά, να παροτρύνει για κάθε καλό αγώνα, να παρηγορεί αλλά και να στηλιτεύει κάθε στραβό, ανάποδο ή φαύλο…. Γι’ αυτό του καταλόγιζαν πότε – πότε πως αναμειγνύεται στα ΚΟΙΝΑ αλλά τούτο έπραττε όχι για ικανοποίηση προσωπικών του φιλοδοξιών αλλά προς κάλυψη Κοινοτικών αναγκών και πάταξη των ψευτοπαληκαράδων που ξεγελούσαν με τις υποσχέσεις τους την Ενορία του.

« Ε, παιδάκι μ’ Νίκο, μου είπε κάποτε. Δρόμος να ‘ρθει εδώ στο χωριό είπες; Όχι παιδάκι μ’ μ’ αυτούς. Εκτός αν τον φέρετε εσείς με τα χεράκια σας….» Τι εννοούσε; Ασφαλώς πως πρέπει να μεγαλώσουμε τα Αργυροπηγαδιτάκια, να καταλάβουμε θέση στην κοινωνία και να φροντίσουμε μόνοι μας να πάει ο Δρόμος στο χωριό.
Ήταν διδακτικά, πειστικά αλλά και προφητικά τα λόγια του. Τα παραπάνω μου τα είπε μια χιονισμένη, χειμωνιάτικη ημέρα «στου Αλεξανδρή τη Βρύση». Πηγαίναμε οι δυο μας από το Θέρμο στο χωριό. Παραμονές Χριστουγέννων…. εδώ και 40 χρόνια …και επι τη ευκαιρία ακούτε και το θαύμα του, γιατί ο Παπα Λάζαρος ήταν θαυματουργός Ιερέας. Όταν φθάσαμε πέρα στη «Κακή Σκάλα», από τον παλιό εκείνο κατσικόδρομο, το χιόνι ήταν τόσο πολύ που όχι μονοπάτι δεν φαινόταν, αλλά ούτε ρεματιά ή λαγκαδιά και εκεί στη Κακή Σκάλα είχε βαθιά λαγκαδιά και κάτω γκρεμός… Αυτή τη λαγκαδιά έπρεπε να λοιπόν να περάσουμε για να βγούμε στου Αλεξανδρή τη Βρύση και το άσχημο ήταν ότι το καλό του μουλαράκι που πήγαινε μπροστά, σταμάτησε και δεν προχωρούσε αισθανόμενο τον κίνδυνο…
Τότε παιδιά μου, έκανε το θαύμα ο ΠΑΠΑ ΛΑΖΑΡΟΣ …..γυρίζει προς εμένα που τον ακολουθούσα και μου λέει:
-Σκιάζεσαι;
-Όχι Δέσποτα, του απαντώ, αφού είμαι κοντά σου, μα αν είναι κίνδυνος να γυρίσουμε πίσω στο Μπερίκο και να πάμε αύριο χαμηλά από το Νεροχώρι… Δεν μου απάντησε αλλά στράφηκε με το κεφάλι προς τον ουρανό και αφού έκανε ψιθυριστή τινά 5λεπτο παράκληση, έκανε τον σταυρό του και κέντησε το μουλάρι του φωνάζοντας «Έεε» και εκείνο αυτομάτως ξεκίνησε, τρέχοντας, μπορώ να πω, επάνω στο χιόνι και πέρασε τη ρεματιά εκείνη.
-Τώρα, μου λέει, όπου πατάω εγώ, να πατάς και εσύ και μη φοβάσαι.
Σε λίγο βγήκαμε στο Χαλαμπρέζι.

Ο Παπα Λάζαρος μεγάλωσε πολλά παιδιά και τους έδωσε ό,τι μπορούσε εργαζόμενος στα χωραφάκια του και αγωνιζόμενος σκληρά γιατί τότε δεν έπαιρναν μισθό οι Ιερείς, αλλά κοντά στα δικά του τα παιδάκια προστάτευσε και όλα τα παιδιά των ενοριτών του.
Ήρεμος πάντοτε κατά την θεία λειτουργία ή την τέλεση μυστηρίων προσείλκυε τον απεριόριστο σεβασμό και οδηγούσε τους πιστούς εις μια ιδεώδη επικοινωνία με τη θεία δύναμη. Ερμήνευε το ευαγγέλιο μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής του παραθέτων ζωντανά παραδείγματα της ενορίας του χωρίς να θίξει κανένα. Η αλληλεγγύη, η αγάπη, η αλήθεια ήταν το κήρυγμά του προς όλους. Ημέρευε τους σκληρούς. Τους ανευλαβείς έκαμε ευλαβείς.
Ασκητική μορφή ο ιερεύς ΛΑΖΑΡΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ( που είχε διαδεχθεί τον αποβιώσαντα ΠΑΠΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ) πρέπει να θεωρηθεί ως θείο δώρο του Θεού που τον έστειλε στο χωριό μας διότι η προσφορά του και η συμβολή του στην πρόοδο της Αργυρποπηγαδίτικης οικογένειας υπήρξε μεγάλη. Ο καρπός της ψυχικής μας ωφέλειας από την ιερατική διδασκαλία του, από την κοινωνική αγωγή που μας έδωσε μαζί με την άξια Παπαδιά του, την αλησμόνητη ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ είναι ο καλός , ο γερός σπόρος που εκείνος με τα χεράκια του έριξε σ’ εμάς τους σημερινούς και ημείς χρέος ιερόν επιτελούντες προς αιωνίαν την μνήμην του ένα μόνο παρακαλούμε το Θεό:
Εσείς οι νέοι ρίξτε το σπόρο αυτό, που παίρνετε τώρα το αλέτρι από τα χέρια μας, και φροντίστε πάντοτε, εσαεί, ο καρπός να είναι καλύτερος και για Σας και για τα παιδιά σας και για το Αργυρό Πηγάδι με τον πολιούχο του τον Αη Δημήτρη που λειτούργησε τόσο θεϊκά ο Παπα Λάζαρος.