Σύμφωνα με τον Αρχαιολόγο Γιάννη Νερατζή:

Για να έχουμε εγκαθίδρυση πρωταρχική ενός οικισμού, οπωσδήποτε πρέπει να επιλεγεί πρώτα ο χώρος και να μετατραπεί το γεωγραφικό απλό περιβάλλον σε οικοπεριβάλλον, σε περιβάλλον δηλαδή οίκησης. Οι επιθυμητοί όροι ώστε να δημιουργηθεί ένας οικισμός, να γίνει εγκαθίδρυση ενός οικισμού, έχει πάντα σχέση αφ’ ενός με τις δυνατότητες εγκατάστασης μονίμου κατοικίας, δηλαδή να υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε νερό, είτε σε ρέμα είτε σε πηγή, και το δεύτερο σπουδαίο είναι να υπάρχει ζωτικός παραγωγικός χώρος.
Με βάση αυτά τα δεδομένα ορίζεται ο παραγωγικός χώρος και συνάμα όταν ορίζουμε τον παραγωγικό χώρο ορίζουμε και τα πολιτικά όρια αυτού του παραγωγικού χώρου. Συμπίπτουν δηλ. πλέον τα γεωγραφικά όρια με τα πολιτικά όρια της κοινότητας, συμπίπτει δηλαδή, έχουμε μια λεκάνη, γεωπολιτική λεκάνη, ακριβώς επειδή συμπίπτουν τα γεωπολιτικά όρια.

Στο Αργυρό Πηγάδι εντοπίζουμε όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν δυνατή τη δημιουργία οικισμού και την λειτουργία κοινότητας. Κατέχει γεωγραφικά το χώρο μιας λεκάνης ενός από τους παραποτάμους του Εύηνου, περικλείεται από βουνά που αποτελούν και τα σύνορα με τα γειτονικά χωριά και διαθέτει τους βασικούς φυσικούς πόρους, νερό, έδαφος, βοσκότοπους, δάσος απαραίτητους για τη ζωή των ανθρώπων.

Έγινε έτσι δυνατή εδώ η οργάνωση μιας μικρής κοινωνίας ανθρώπων που τα μέλη της ανέπτυξαν παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις και λειτούργησαν στη βάση κανόνων και αξιών με πρωτεύουσες τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Η κοινωνία αυτή απέκτησε οργάνωση με πολιτικές λειτουργίες, έγινε Κοινότητα στα όρια της οποίας λειτούργησε και η Ενορία, Ενορία του Αγίου Δημητρίου, ως θρησκευτική οντότητα.

Με διαφορετικές μορφές οργάνωσης η Κοινότητα, ως πολιτική οντότητα, πέρασε από την εποχή της Τουρκοκρατίας στην εποχή του Νεοελληνικού κράτους.

Στην νεότερη αυτή περίοδο έχουν γίνει στην Κοινότητα  οι εξής διοικητικές μεταβολές:

Η κοινότητα λειτουργεί αυτόνομα και δημοκρατικά.
Με το εκλεγμένο Κοινοτικό Συμβούλιο, ανώτερη αρχή της Κοινότητας, αντιμετωπίζει όλα τα θέματα.
Με τον ορισμό Επιτροπών για εμπεριστατωμένη αντιμετώπιση προβλημάτων.
Με το θεσμό της έκτακτης Γενικής Συνέλευσης των κατοίκων, το «μάζεμα του χωριού», όταν ζητηθεί έστω και από ένα κάτοικο.
Με το θεσμό της διαβούλευσης με τους κατοίκους πριν τη λήψη αποφάσεων από το Κοινοτικό Συμβούλιο.

Η προσπάθεια είναι να βρεθούν λύσεις που καλύπτουν όλους και όχι η επιβολή μιας απόφασης ακόμα και αν αυτή είναι της πλειοψηφίας. Μετά όμως τη διαβούλευση, και τη συζήτηση στο Κοινοτικό Συμβούλιο η απόφαση του τελευταίου είναι υποχρεωτική για όλους και η εφαρμογή των αποφασισμένων και η τήρηση των κανόνων ελέγχεται.

Οι κάτοικοι και το Κοινοτικό Συμβούλιο προσπαθούν συνέχεια να βελτιώνουν το επίπεδο ζωής τους, φροντίζοντας τις υποδομές. Αφού διανοίχτηκε ο αμαξιτός δρόμος Θέρμου- Προυσού, έφτασε στο Δρυμώνα το 1951, έκαναν προτεραιότητα, τη σύνδεση του χωριού τους με το κέντρο της περιοχής, το Θέρμο, με αμαξιτό δρόμο.

Άλλα πρωτεύοντα θέματα ήταν η κατασκευή υδραγωγείου για το πόσιμο νερό, η μεταφορά του νερού άρδευσης και η κατασκευή δεξαμενών, καθώς και τα θέματα περίθαλψης.

Διεκδικούν με παραστάσεις, δημοσιεύσεις στον Τύπο της εποχής και συνεχή υπομνήματα του Κοινοτικού Συμβουλίου και των κατοίκων προς τα Υπουργεία και τη Νομαρχία, και έχουν αποτελέσματα.

Διαβάζουμε σε έγγραφο – απάντηση σε ένα έγγραφο της Κοινότητας, του Γραφείου του Υπουργού Κοινωνικής Πρόνοιας προς τον Πρόεδρο της Κοινότητας, το 1960:

…Απαντών εις το από 23/12/59 έγγραφόν σου, σχετικώς με όλα όσα γράφεις, σε πληροφορώ ότι:
1. Η σύνδεσις δι’ αμαξιτής οδού της Κοινότητός σας έχει προγραμματισθή εις το καταρτισθέν πενταετές πρόγραμμα και θα πραγματοποιηθεί.
2. Δια την ίδρυσιν Αγροτικού Ιατρείου εις ένα εκ των ορεινών χωρίων της Τριχωνίδος θα κάνωμε ό,τι είναι δυνατόν…
3. Δια την χρηματοδότησιν εγκαταταστάσεως υδραγωγείου εις την Κοινότητά σας εδώσαμεν εντολήν εις τον Νομίατρον Μεσολλογγίου να προγραμματίση το έργον…

Σε άλλο έγγραφο του Υπουργείου Εσωτερικών της 15/02/1961 προς τον Νομάρχη Αιτωλ/νιας ύστερα από υπόμνημα των κατοίκων του χωριού, διαβάζουμε:

Θέμα: «Περί συνδέσεως δι’ αμαξιτής οδούς της Κοινότητος Αργυρού Πηγαδίου Τριχωνίδος μετά της Κοινότητος Δρυμώνος Τριχωνίδος»

Έχομεν την τιμήν να διαβιβάσωμεν υμίν συνημμένως υπόμνημα υποβληθέν προς το Υπουργείον κατοίκων της Κοινότητας Αργυρού Πηγαδίου Τριχωνίδος αιτουμένων την εκτέλεσιν έργων οδοποιίας, και ειδικώτερον, την σύνδεσιν της Κοινότητος δι’ αμαξιτής οδού μετά της τοιαύτης του Δρυμώνος, και να παρακαλέσουμε όπως εξετάσετε το αίτημα των κατοίκων και ενεργήσετε τα δέοντα δια την ένταξιν, του περί ου ο λόγος έργου, εις το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων του καθ’ υμάς Νομαρχειακού Ταμείου, γνωρίσητε δε εις το Υπουργείον τα αποτελέσματα των υμετέρων ενεργειών, εγκαίρως….»

Τελικά ο δρόμος Δρυμώνα- Αργυρού Πηγαδίου –Κοκκινόβρυσης εντάσσεται, το 1961, σε πρόγραμμα του Υπουργείου Γεωργίας. Διανοίχτηκε από τη Δασική Υπηρεσία και έφτασε στο χωριό το 1969. Αργότερα άνοιξε και ο δρόμος μέσω της Αμβρακιάς, πάλι από τη Δασική Υπηρεσία.

Η διάνοιξη του αμαξιτού δρόμου έφερε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή των κατοίκων. Το απομονωμένο μέχρι τότε χωριό, απέκτησε τη δεκαετία του 1970 καθημερινή συγκοινωνιακή σύνδεση με το Θέρμο. Αργότερα αραίωσε.

Μικρά, ειδικά διασκευασμένα λεωφορεία, με ικανότατους οδηγούς, που μπορούσαν να κινηθούν μέσα στις λασπουριές και τους κακοτράχαλους δρόμους, μετέφεραν ανθρώπους και πράγματα, ακόμα και ζώα.

Να αναφέρουμε τα ορεινά λεωφορεία των: Θανάση Κουτρούμπα, με το Δήμο το Δημητράντζο, του Γιάννη του Λυμπέρη – Τουρκάκια, της Μαρίας Γρομητσάρη με το Γιάννη το Ρούμπα, το Γιάννη Καλιακμάνη και μετά, και για πολλά χρόνια, το Βασίλη τον Κρητικό. Η φωτογραφία, με το λεωφορείο του Κρητικού, είναι βγαλμένη στου «Γαρδικιώτη».

Σήμερα έρχεται μια φορά τη βδομάδα ένα μικρό λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αιτωλ/νιας και η προσφορά του είναι πολύτιμη.

Αμέσως μετά τη διάνοιξη του δρόμου, το 1969, ήρθε στο χωριό το ηλεκτρικό ρεύμα και άλλαξε πραγματικά τη ζωή των κατοίκων. Για το ρεύμα δεν χρειάστηκε καμία δραστηριοποίηση των κατοίκων, καθώς σε κάθε χωριό που αποκτούσε δρόμο ξεκινούσε το πρόγραμμα ηλεκτροδότησης.

Η εγκατάσταση τηλεφωνικής γραμμής είχε γίνει τη δεκαετία του 1930, Ήταν Πρόεδρος της Κοινότητας ο Δημήτριος – Μήτσος Ντούρος που μάλιστα πήγε κατηγορούμενος στο Δικαστήριο γιατί σύμφωνα με το Δασαρχείο, οι κάτοικοι έκοψαν πολλά έλατα για τη στήριξη των τηλεφωνικών γραμμών.

Θυμάται ο Κώστας Ζαφρακάς, γεννημένος το 1925:

Δασκάλα είχαμε τότε, τη Λουκία Καίσαρη -Τσαπαρή.
Τότε ήρθε και το τηλέφωνο. Το εγκατέστησαν μέσα στο σχολείο.
Δούλευε με μανιβέλα. Η δασκάλα, κερκυραϊκής καταγωγής, ήξερε να το χρησιμοποιεί. Σιγά σιγά έμαθαν και άλλοι.
Αφού τελείωσε η εγκατάσταση έγινε συζήτηση στην τάξη.
– Ποιος θα μας πει τι είναι το τηλέφωνο; Ρώτησε η δασκάλα.
– Εγώ λέει ο Μήτρος ο Πριόβολος που ήταν περίεργος και είχε παρακολουθήσει τα πάντα, σχετικά με την εγκατάσταση. «Παλούκι εδώ, παλούκι εκεί, παλούκι παραπέρα. Φλυτζάνια ανάποδα. Σύρματα συνταιριασμένα. Κρένουμε εδώ και ακουγόμαστε στο Καρπενήσι»

Μέχρι το 1980 υπήρχε στο χωριό μόνο ένα τηλέφωνο. Αρχικά βρισκόταν σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι του Θύμιου του Τσαπαρή. Αργότερα βρισκόταν στο σπίτι του Παπα Βασίλη Κωστόπουλου και στο καφενείο του Βασίλη Καραγεώργου.

Το θέμα της ύδρευσης λύθηκε με την κατασκευή υδραγωγείου το 1963 που έφερε το νερό από την πηγή «Στης σκάλας το ρέμα». Το νερό βελτίωσε σε μεγάλο βαθμό τη ζωή του χωριού. Εγκαταστάθηκε μια βρύση σε κάθε γειτονιά που έδινε άφθονο νερό, διευκολύνοντας αφάνταστα τα νοικοκυριά . Μέχρι τότε κουβάλαγαν το νερό οι γυναίκες με τη βαρέλα στην πλάτη, από σχετικά μακριά, για το μαγείρεμα και το πλύσιμο των ρούχων στη σκάφη, ή κουβάλαγαν τη σκάφη με τα ρούχα στο ρέμα.

Γεωργίτσα Κωνσταντινίδη:

Είχαμε νερό; Πέρα εκεί σε κείν’ τ’ βρυσούλα τ’ Τσόλκα. Εκεί πά’αιναμε και μαζώνομασταν πέντ’, έξ’, οκτώ γ’ναίκες και πιρίμεναμε να πάρουμι. Τι να πάρουμι, τρία κιλά νερό. Τι να το κάναμε; Τι να φτιάχναμε; Τιμωρία μεγάλη. Μεγάλη τιμωρία.

Σπυριδούλα Καραγεώργου

Πηγαίναμε στης Σκάλας το Ρέμα για νερό. Γιόμζαμε τη βαρέλα και την ποτίστρα στο χέρι. Και γκαστρωμένη, η κοιλιά εκεί πέρα. Βοηθιόμασταν όμως. Ερχόταν η Χρήσταινα, η μάνα του Θανάση, και μού ‘λεγε «φεύγα, θα τα ξεβγάλω εγώ τα ρούχα». Έπαιρνε τ’ σκαφίδα και πήγαινα στης Σκάλας το Ρέμα και τα ξέβγαζε…

Αργότερα μπήκε το νερό σε κάθε σπίτι. Δικαιολογημένα λοιπόν όταν ρωτιούνται:

Τι ζηλεύεις απ’ τη ζωή των γυναικών σήμερα;

Απαντούν, Ρήνα Κωνσταντινίδη:

Το νερό!

Στη δεκαετία του 1970 λύθηκε το θέμα της μεταφοράς του νερού για άρδευση από την πηγή του Γαρδικιώτη. Εγκαταλείφθηκε το παλιό χωμάτινο αυλάκι και αντικαταστάθηκε από σωλήνες που τοποθετήθηκαν κατά μήκος του δρόμου. Κατασκευάστηκαν δυο τσιμεντένιες στέρνες για την αποθήκευση του νερού, καταστράφηκε η παλιά χωμάτινη δεξαμενή και στη θέση της έγινε η πλατεία του χωριού.

Το Κοινοτικό Συμβούλιο φροντίζει για τη συντήρηση των δρόμων, τόσο προς το κέντρο της περιοχής, το Θέρμο, όσο και με τα γειτονικά χωριά. Φροντίζει και τους εσωτερικούς δρόμους του χωριού, καθώς και τους δρόμους προς τα χωράφια και τους βοσκότοπους.

Δεν διαθέτει χρήματα το Κοινοτικό Συμβούλιο για αυτές τις εργασίες. Είναι όμως καθιερωμένος ο θεσμός της προσωπικής εργασίας. Όλοι οι κάτοικοι είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν κάποια μεροκάματα, ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες. Φυσικά υπάρχουν πάντα οι περισσότερο φιλότιμοι και άξιοι και αυτοί διακρίνονται ιδιαίτερα στις έκτακτες ανάγκες, όταν αυτό που ενδιαφέρει είναι η αντιμετώπιση του προβλήματος.

Αξίζει να αναφερθεί ένα πρόγραμμα συντήρησης των δρόμων των ορεινών χωριών τις δεκαετίες του 1950 και 60, με χρηματοδότηση της Πρόνοιας, στο οποίο εντάχθηκε το χωριό. Με μικρά μεροκάματα δούλευαν άντρες και γυναίκες, βελτιώνοντας τους δρόμους. Έτσι και οι δρόμοι βελτιώθηκαν και το εισόδημα των κατοίκων στηρίχθηκε.

Παρουσιάζονται ημερολογιακές καταστάσεις εργασίες αντρών και γυναικών για το πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου 1961 στη διάνοιξη του δρόμου Νεροχωρίου Αργυρού Πηγαδίου. Εργαζόμενοι 40 άντρες και 40 γυναίκες.

Και μια άλλη κατάσταση πληρωμής αντρών. 60 εργαζόμενοι με ημερομίσθιο 8 δραχμές.

Η εξασφάλιση του ψωμιού είναι η πρώτη φροντίδα κάθε οικογένειας χωριστά και της Κοινότητας ως συνόλου. Έτσι, βασική φροντίδα του Κοινοτικού Συμβουλίου είναι το πότισμα των χωραφιών, με την οργάνωση της συντήρησης των αυλακιών και των δεξαμενών, την κατανομή του νερού στους δικαιούχους με την μέτρηση των χωραφιών και τον υπολογισμό του χρόνου ποτίσματος του κάθε δικαιούχου. Μπορούμε να δούμε απόφαση του Κοινοτικού συμβουλίου για την άρδευση και αρδευτικούς καταλόγους με τους δικαιούχους και τις ώρες ποτίσματος που δικαιούνται.

Ακόμα και για την ομαλή λειτουργία του νερόμυλου πρέπει να φροντίσει η Κοινότητα, γιατί από εκεί θα περάσει όλη η σοδειά του χωριού που θα γίνει αλεύρι και στη συνέχεια ψωμί. Μπορούμε να δούμε συμβόλαιο εκμίσθωσης του νερόμυλου ανάμεσα σε εκπρόσωπο της Κοινότητας και το μυλωνά, αν και ο μύλος ανήκει στην εκκλησία.

Το Κοινοτικό Συμβούλιο φροντίζει για τις καλές σχέσεις με τα γειτονικά χωριά, ειδικά στα θέματα των βοσκοτόπων. Κάνει συμφωνίες, όπως η ειδική συμφωνία με την Καστανιά του 1916, όπως αναφέρεται σε σχετικό ντοκουμέντο. Προσπαθεί να διασφαλίζει την ομαλή συμβίωση των κατοίκων, να εξομαλύνει αντιθέσεις, να διευθετήσει διαφορές, ορίζοντας για το σκοπό αυτό επιτροπές κοινής αποδοχής.

Πρόεδροι της Κοινότητας σύμφωνα με την Αιτωλοακαρνανική και Ευρυτανική Εγκυκλοπαίδεια (τόμος Β – Αργυρό Πηγάδιον ) διετέλεσαν οι:
Δ. Δήμας 1914, Ιωάννης Σωτηρόπουλος 1915-18, Φώτιος Κωστάκης 1918-22, Ιωάννης Πριόβολος 1922-24, Δημήτριος Ντούρος 1924-26, Α. Καραγεώργος 1926-27, Φώτιος Τσαπαρής 1927-29, Λεωνίδας Τσαπαρής 1929-31, Βασίλειος Λισγάρας 1931-33, Γεώργιος Κωνσταντινίδης 1933-36, Κων/νος Καραγεώργος 1936-38, Χρήστος Πριόβολος 1939-45, Ευθύμιος Τσαπαρής 1945-50, Ιωάννης Κωνσταντινίδης 1950-51, Ευάγγελος Καραγεώργος 1952-53, Κων/νος Κωνσταντινίδης 1954-64.

Σίγουρα θα υπάρχουν και λάθη σε αυτή την καταγραφή. Βρίσκουμε π,χ ντοκουμέντα του 1929; που υπογράφει σαν πρόεδρος ο Βασίλειος Λισγάρας.

Βρίσκουμε επίσης και αποδοχή παραίτησης από τη θέση του προέδρου, του Γεωργίου Κωνσταντινίδη το 1927. Σύμφωνα με τον Γεώργιο Ι. Κωνσταντινίδη πρόεδρος το 1945 -47 ήταν ο Ιωάννης Χ. Κωνσταντινίδης.

Στη συνέχεια οι Ξενοφών Καραγεώργος 1964-1986, Γεώργιος Ι Κωνσταντινίδης 1986 -1994, Νικόλαος Ε. Καραγεώργος 1994-1998 . Μετά την ενσωμάτωση της Κοινότητας στο Δήμο Θέρμου τo 1997 καταργείται η ανεξάρτητη Κοινότητα, λειτουργεί πλέον ως Κοινοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Θέρμου με τριμελές Τοπικό Συμβούλιο. Πάρεδρος ο Χριστόφορος Καραγεώργος1998 -2006 και Ιωάννης Σιαδήμας 2006-2010. Από το 2010 το Κοινοτικό Διαμέρισμα Αργυρού Πηγαδίου έχει έναν Εκπρόσωπο στο Δήμο Θέρμου. Εκπρόσωποι διετέλεσαν: Ιωάννης Σιαδήμας 2010 -2014 και Ιωάννης Ηλ. Τσόλκας 2014 -.

Ο ρόλος του Γραμματέα ήταν σημαντικός για τη ζωή της Κοινότητας. Ορίζεται κάποιος που γνωρίζει γράμματα, μπορεί να γράφει τα πρακτικά, να συντάσσει έγγραφα. Θεωρείται δεδομένο ότι ενδιαφέρεται για τα κοινοτικά πράγματα και λειτουργεί και ως σύμβουλος για το Κοινοτικό Συμβούλιο καθώς μάλιστα τα κοινοτικά συμβούλια και ο πρόεδρος εναλλάσσονται ενώ ο γραμματέας κατά κανόνα παραμένει. Προφανώς πρέπει να είναι συνεργάσιμος και να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του προέδρου.

Γραμματείς στην κοινότητα Αργυρού Πηγαδίου διετέλεσαν οι Βασίλειος Κότσαλος -για μεγάλα χρονικά διαστήματα, Ευθύμιος Τσαπαρής, Αποστόλης Ζυγούρης από την Αμβρακιά και ο Χριστόφορος Καραγεώργος – από το 1965 ως το 1992. Έκτοτε η Κοινότητα δεν είχε μόνιμο γραμματέα.

Ο ρόλος του αγροφύλακα σε ένα χωριό που ασχολείται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία είναι πολύ ουσιαστικός.

Φροντίζει για την τήρηση των κανόνων και των αποφάσεων του Κοινοτικού Συμβουλίου σε ότι αφορά τους βοσκότοπους και το πότισμα των χωραφιών.

Φροντίζει για την αποφυγή ζημιών στις καλλιεργούμενες εκτάσεις, διευθετεί την αποζημιώσεις σε περιπτώσεις μικροζημιών, πολλές φορές σε συνεργασία με τους πραγματογνώμονες.

Γνωρίσματα του καλού αγροφύλακα ήταν η διαρκής φροντίδα για την πρόληψη ζημιών, η δικαιοσύνη, η ικανότητα διακανονισμών, η αποφυγή παραπομπών στα δικαστήρια, οπότε και οι αντιπαραθέσεις οξύνονταν, οι φιλικές σχέσεις με όλους, το πνεύμα συνεργασίας.

Πριν οργανωθεί το σώμα της αγροφυλακής ο αγροφύλακας όπως και οι πραγματογνώμονες εκλέγονταν από τους κατοίκους.

Σε σημείωμα του Αγρονόμου Κουρήτιδος της 21 Ιανουαρίου 1925 προς τα μέλη της Σχετικής Επιτροπής, βλέπουμε πρόσκλησή τους σε συνεδρίαση, με θέματα μεταξύ άλλων:

1. Εκλογή αγροφύλακος… 3. Εκλογή πραγματογνωμόνων…

Ο ρόλος του πραγματογνώμονα είναι σημαντικός. Απαιτείται να είναι δίκαιος, αμερόληπτος, σαφής. Παραθέτουμε ένα παράδειγμα έκθεση πραγματογνωμοσύνης:

Έκθεσις πραγματογνωμοσύνης
Σήμερον της 16 του μηνός Μαΐου ο κάτωθι υπογεγραμμένος Γεώργιος Ι. Πριόβολος της Κοινότητος Αργυρού Πηγαδίου μεταβόντες μετά του αγροφύλακος και του Βασιλείου Λ Τσαπαρή, ως παθών, και εξετάσαμεν επισταμένως τον αγρόν του Βασιλείου Τσιαπαρή εις την θέσιν Κληματαρές, ουδεμίαν ζημίαν αναγνωρίσαμεν.
Αργυρό Πηγάδι 16 -5-65
Ο πραγματογνώμονας Γεωρ. Ι. Πριόβολος

Εντυπωσιάζει η παρρησία και η ξεκάθαρη θέση, προϋποθέσεις για καλές σχέσεις και ομαλή συμβίωση.

Αγροφύλακες στο χωριό διετέλεσαν για κάποια χρονικά διαστήματα εκλεγμένοι και αμειβόμενοι από την Κοινότητα οι Αθανάσιος Σωτηρόπουλος και Ευάγγελος Ζαφρακάς. Μετά την ίδρυση της Αγροφυλακής για πολλά χρόνια διετέλεσε αγροφύλακας ο Δημήτριος Λ. Καραγεώργος.

Το Κοινοτικό Συμβούλιο νοιάζεται και για τη λειτουργία του Δημοτικού Σχολείου, σε συνεργασία με τη Σχολική Επιτροπή που εκπροσωπεί τους γονείς. Να τοποθετηθεί δάσκαλος, να λειτουργήσει χωρίς προβλήματα.

Ο δάσκαλος, συνήθως νεαρός σε ηλικία, λειτουργεί θετικά για το χωριό. Είναι αγαπητός γιατί μαθαίνει γράμματα στα παιδιά τους. Είναι σεβαστός γιατί γνωρίζει γράμματα, είναι μορφωμένος, έχει γενικότερες γνώσεις, ακόμα και ιατρικές, που τις θέτει στην υπηρεσία των χωριανών, πρωτοστατεί στο τραγούδι, στο γλέντι. Είναι έξω από προστριβές και διενέξεις, είναι κοινά αποδεκτός. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, λειτουργεί συνεκτικά.

Παράλληλα προς την πολιτική λειτουργία της Κοινότητας και στα όρια του ίδιου κοινωνικού συνόλου έχουμε τη θρησκευτική οντότητα της Ενορίας με κεντρικό πρόσωπο τον Ιερέα, τον οποίο πλαισιώνει η Εκκλησιαστική Επιτροπή. Ο ιερέας, μέχρι και σχετικά πρόσφατα, δεν μισθοδοτείται από το κράτος αλλά συντηρείται από τις εισφορές, σε προϊόντα ή χρήματα, από τους κατοίκους του χωριού.

Παραθέτουμε σημείωμα του 1890 του Παπα Χαράλαμπου Ντούρου – Κωνσταντινίδη όπου φαίνονται οι εισφορές των οικογενειών του Γκερτοβού και της Κουσίνας. Σε χρήματα, δραχμές, σε αραβόσιτο αλλά και κρασί, αρνί ή γουρουνοπούλα.

Σε άλλα σημειώματα – αποδείξεις του 1934, βλέπουμε ότι οι κάτοικοι – ενορίτες πληρώνουν τακτικά, κατά μήνα, εισφορά στο Ναό του Αγίου Δημητρίου. Ίσως για αμοιβή και του ιερέα.

Η Εκκλησία έχει τη δική της οργάνωση, τα δικά της βιβλία για τις βαπτίσεις, τους γάμους, ολόκληρο τον κύκλο ζωής των κατοίκων- πιστών της.

Παραθέτουμε ένα έγγραφο – άδεια γάμου του Αρχιεπισκοπικού Επιτρόπου Παμφίας και Αμβρακίας Παπα Βασιλείου Παπαδογιάννη προς τον εφημέριον του χωρίου Γκερτοβού ΠαπαΧαράλαμπον Κωνσταντινίδην.

Επιτρέπεταί σόι να στεφανώσεις την Αικατερίνη Σπύρου Σιαδήμα με το Δήμο…. Αθανασόπουλο, κάτοικοι αμφότεροι, και οι δύο, του αυτού χωρίου του Δήμου Αμβρακίας, εις πρώτον γάμον…
Κεφαλόβρυσο την 20 Απριλίου 1889.

Και ένα Βαπτιστικόν του 1925 υπογεγραμμένο από τον Παπα Λάζαρο Β. Κωστόπουλο.

Ο ρόλος του Ιερέα είναι καθοριστικός για τη συνοχή και τη ζωή της μικρής κοινότητας του χωριού. Καθώς η οργάνωση της ζωής στον κύκλο του χρόνου είναι συνυφασμένη με τις θρησκευτικές γιορτές ο ιερέας αποκτά κεντρικό ρόλο. Παραδοσιακά έχει την εκτίμηση, το σεβασμό και την αγάπη των χωριανών του. Συμβουλεύει, νουθετεί, καθοδηγεί. Λειτουργεί συνεκτικά για την κοινότητα προσπαθώντας να εξομαλύνει δύσκολες καταστάσεις και ενδιαφέρεται για την Ενορία του και την Κοινότητα συνολικά αλλά και την κάθε οικογένεια και το κάθε πρόσωπο ξεχωριστά.

Φροντίζει για τη συντήρηση και τον εξωραϊσμό των ναών. Του πολιούχου Αγίου Δημητρίου, του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρα, της Παναγίας, της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, του Προφήτη Ηλία.

Ιερείς καταγόμενοι από το χωριό που υπηρέτησαν στην ενορία του Αγίου Δημητρίου από το 1880 και μετά ήταν:
1. Ντούρος Χαράλαμπος του Κωνσταντίνου που έζησε από, περίπου, το 1847 μέχρι το 1893 και άλλαξε το επώνυμό του σε Κωνσταντινίδης,
2. Τσόλκας Αριστείδης που έζησε σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις από το 1836 μέχρι το 1896,
3. Κωστόπουλος Λάμπρος – Λάζαρος που έζησε από το 1857 μέχρι το 1942 και
4. Κωστόπουλος Βασίλειος που έζησε από το 1898 μέχρι το 1998.

Δεν διασώζονται στοιχεία για τους ιερείς που έζησαν, και προσέφεραν, πριν από τον Παπα Χαράλαμπο, που βέβαια σίγουρα υπήρξαν.

Την επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο την εξασφάλιζε ο ταχυδρόμος. Ηρωϊκές μορφές ταχυδρόμων σαν τον Αποστόλη Ζυγούρη, το Γιάννη Μπικούλη, τον Ηλία Τσόλκα, το Γιάννη τον Κουκούτση, το Νίκο τον Σταματόπουλο, το Γιάννη τον Κωνσταντάρα που μέσα στον ήλιο, τη βροχή και τα χιόνια, με τα πόδια, με το μουλάρι έφερναν τακτικά την αλληλογραφία και τα νέα από τον έξω κόσμο.

Αλλά και όταν έγινε ο δρόμος και έγινε δυνατή η πρόσβαση με το μηχανάκι ή το αυτοκίνητο πάλι πολύ δύσκολα ήταν για τον ταχυδρόμο.

Ο πληθυσμός των ορεινών χωριών συμμετείχε κανονικά στη ζωή του νεοελληνικού κράτους. Από τους πολέμους όπου πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους τόσοι και τόσοι, όσο και στην καθημερινή οικονομική δραστηριότητα.

Είναι ενδιαφέρουσα μια παράθεση αποδείξεων πληρωμής φόρων για την περίοδο 1880 – 1935. Καταγράφουμε φόρο βοσκής για τα ζώα τους, φόρο αροτριόντων κτηνών, σφαχθέντων ζώων, φόρο αγροφυλακής, φόρο για το οδικόν (1890), ειδικόν τέλος οδοστρωμάτων (1928), φόρους στο δημόσιο, φόρους κοινοτικούς, φόρους για το αναγκαστικό δάνειο της χώρας (1928).

Στην πορεία του χρόνου ο πληθυσμός του χωριού ελαττώθηκε, η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση πήρε τους νέους ανθρώπους. Τα χωράφια στις πλαγιές των βουνών έγιναν και πάλι δάσος. Η παραγωγική δραστηριότητα συρρικνώθηκε. Το Σχολείο έκλεισε. Η παλιά ακμαία Κοινότητα έχασε την αυτονομία της και ενσωματώθηκε στο Δήμο Θέρμου.

Παράλληλα κτίζονται στο χωριό εξοχικές κατοικίες, αλλάζει ουσιαστικά ο χαρακτήρας του χωριού. Νέες συνθήκες, νέες δυνατότητες, η αγάπη των ανθρώπων για τον τόπο τους όμως παραμένει πάντα η ίδια και ο αγώνας για υποδομές και γενικότερη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης συνεχίζεται.

Ο Σύνδεσμος των Απανταχού Αργυροπηγαδιτών που ιδρύθηκε το 1972 με έδρα την Αθήνα, μετέφερε, το 2003, την έδρα του στο Αργυρό Πηγάδι και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και προσπάθειες που ήδη έχουν φέρει σημαντικά αποτελέσματα.